Objęcia snów, Rozdział I "Świeczka"

Tak, dobrze zgadliście, jest to pierwszy rozdział mojego (na razie, jakby to określić, średniego) fanfiku.
Zapraszam

                                          _________________________________

 Magda przeciągneła się. Od dawna nie była tak wyspana. Choć jak zwykle nie pamiętała snu.  Jedynie jakiś przebłysk. Jakiegoś białego kuca, niewiadomej płci.  Wydawało jej się, że miał skrzydła. Albo to ona miała skrzydła… Zaraz?! Ona kucem? „Chyba w snach” pomyślała Magda, lecz zaraz skarciła się za to . Przecież TO był sen.  Więc mogła być kucem, drzewem („Fluttershy” – zironizowała w myślach) a nawet mitologicznym Sleipnirem. 

 Zostawiając w spokoju tamte przemyślenia, leniwie spojrzała na zegarek.  Jęknęła i opadła na poduszkę widząc godzinę.  W pół do siódmej.  Choćby wczoraj, ten czas pobudki był by idealny.  Ale nie, wczoraj to o siódmej, za Chiny Ludowe nie chciało się jej wstać. Postanowiła jeszcze spać.

 Minęło pięć minut. Magda zorientowała się, że już nie zaśnie. Wstałai wyjrzała przez okno.  Nie było ani pochmurnie, ani wietrznie. Jakoś tak pośrodku.  Weszła do pokoju rodziców by otworyzć balkon. Uznała, że życie jest piękne, kiedy ma się rodziców pracująch także w soboty.  Otworzyla drzwi. Fala gorąca buchnęła jej na twarz. Tym razem zamykając drzwi, uznała, że będzie burza. Przypomniało jej się pewne wspomnienie...

 Była noc. Rodzice wyszli na jakieś służbowe spotkanie. Mieli wrócić późną nocą. Kamila (starsza siostra Magdy), wywietrzyła okazję by pójść do przyjaciółki na nocowanie. Rodzice po powrocie będą zbyt zmęczeni, żeby zajrzeć do córek. Na pewno będą spali jak zabici, więc Kamila zdąży wrócić zanim się obudzą. Zadzwoniła do koleżanki i już po chwili była u niej. Magda została sama w domu. Nie mając co robić zaczęła oglądać telewizję. Po mniej więcej godzinie rozpętała się burza, a w następnej chwili zgasło światło. Trochę po omacku Magda zaczęła szukać jakiejś świeczki i zapałek. Normalnie szukałaby latarki, jednak ta została wcześniej przez nią zepsuta, a dom nie został zaopatrzony w nową.  

 –W końcu! – wysapała, kiedy znalazła i jedno i drugie.                                                                     Ledwo znalazła się w salonie, zapaliła świeczkę. Odwróciła się i już miała pójść po coś do jedzenia, jednak zamarła w bezruchu. Odwróciła się jeszcze raz, tym razem w stronę świeczki. Zamarła z przerażenia. Obwódka płomienia była fioletowa, następnie różowa, a w samym środku była kolru słomianego. Magda powoli zbliżyła się do stołu (na którym stała świeczka). Równie powoli wyciągnęła rękę i dotkęła płomienia. Nie parzył. Jednak i tak wzięła rękę. Świeczka zapaliła się jeszcze raz tym razem normalnie, jednak płomień jakby przyssał się do jej ręki. Próbowała wziąć go w obie ręce. Wtedy płomień wybuchł. Powodował tak oślepiający blask, że Magda musiała odwrócić głowę. Po chwili zgasł a w domu zapanowała ciemność. Po chwili znowu zadziałała elektryczność. Po świeczce nie było ani śladu. Nie było żadnego śladu po tym co się tutaj wydażyło. Oprócz jednego…

 Magda weszła do pokoju. Zaczynało się jej nudzić . Wzięła zeszyt i zaczęła rysować jej ulubioną bohaterkę z „My little Pony”.

Cadance…

                                            ___________________________________

I to tyle na początek. Po prostu chciałam wrzucić ten rozdział jeszcze dzisiaj. 

Pa! Pa!